brief

geachte vrienden,

ik heb niet de gewoonte om jullie zo formeel aan te spreken,
maar ik heb het gevoel dat het nu wel op zijn plaats is.
ik heb namelijk een aantal belangrijke dingen te vertellen.

sinds mijn opname in het grand hospitel,
heb ik een gevoel van verbondenheid en betrokkenheid mogen ervaren,
die me doen beseffen dat ik geluk heb.

het is waar,
ze hebben me ginder danig op de proef gesteld
en iedereen op de afdeling kan steun en betrokkenheid meer dan ooit gebruiken
dit wil nog niet zeggen dat je deze via roomservice kan bestellen.

erger nog: je kan er bijna niet naar vragen.
het is zelfs geen kwestie van geven en nemen.
het is een onbenoembare vraag waarop het antwoord enkel kan zijn: dankuwel!

nog even een update.
vrijdag 6 juli heb ik een marathon aan onderzoeken moeten ondergaan
(echo abdomen, e.e.g., oogcontrole, foto's thorax en pols,
e.c.g., echo hart, beenmergpunctie en lumbale punctie)
titel van deze uitputtingsslag: stop-therapie-onderzoeken.
Love the word! (vooral de eerste lettergreep)

afgelopen donderdag werden de resultaten besproken
met mijn mama en papa.
de resultaten waren allen negatief,
en dat is dus positief nieuws!
(de medische wereld heeft de neiging
om altijd alles omgekeerd te zeggen)

en dit is dus het moment
dat ik jullie allen wil bedanken.
ridders, strijdmakkers,
wintertantes en diepvriesnonkels,
ijsneven en nichten,
noordpoolvrienden en kennissen,
en, niet te vergeten, friscogrootouders,
bedankt voor de ongelooflijke grote steun en betrokkenheid,
ik kan maar een fractie in woorden uitdrukken
wat dit voor heel ons gezinnetje betekend heeft!

ik hou jullie via deze weg nog steeds op de hoogte
van de laatste nieuwe uitslagen,
maar ik hoop jullie vaker dan in geschreven woord,
live in beeld en klank te mogen ontmoeten.

dikke kus
en groetjes ook van mijn mama, papa en sam

met de meeste hoogachting,

lore

oost west

het getrommel van het hoefgetrappel
zette zich al snel om in een zwaar gedonder.

de tien dappere ridders werden in de afgelopen dagen
vergezeld door honderden metgezellen.

het moment dat je driehonderd krijgers hebt verzameld
is het moment dat je het hospitel mag verlaten.
de dokters schiepen een concreet eindpunt!

en gisteren was het zover!

dat er niet minder dan 390 strijdlustigen kwamen opdagen,
dat we dus niet langer moesten blijven en we onmiddellijk mochten vertrekken,
dat we pas vrijdag op controle moeten,
soms brengen de wittejassen ook goed nieuws.

dus bevind ik me nu
waar het spreekwoordelijk
oost west
het best is!

en eens temeer blijkt de volkswijsheid
een waarheid als een doorwinterde koe!

stofwolk

een stofwolk aan de horizon,
daar leek de bloeduitslag van gisteren wel op.

en ook de negentig voorlopers zongen hetzelfde lied,
met een welklinkend refrein:
er is iets op komst.

deze ochtend dus met veel enthousiasme mijn bloedkraan opengedraaid,
en mijn bloed via de expressdienst richting labo gestuurd.

ik heb ondertussen al een diploma
met grote onderscheiding behaald in de kunst van het wachten,
maar vandaag stelden ze me toch op de proef.

twee uur, bing bong,
uitslagen zijn binnen,
... (tromgeroffel)

niet minder dan tien ridders van de witte orde zijn ten tonele verschenen.
ze werden hartelijk welkom geheten door niet minder dan 210 voorlopers,
samen met natuurlijk het welgekende winterleger.

met het oog op de horizon,
is de einder in zicht.

bode

bloed gegeven,
cellen geteld,
informatie gekregen,
en...

nog geen ridder op wit paard te bespeuren,
helaas!

MAAR...
elke ridder heeft een bode,
voorlopers worden ze genoemd.
en deze hebben zich reeds bij mijn sneeuwleger gevoegd,
en wachten mee af.

dit leger der ijsbeesten heeft trouwens goed naar mama en papa gekeken,
het heeft gevochten, geknokt, zich geweerd en nooit opgegeven,
en steeds met een nooit aflatend optimisme !


dansen, zingen, springen, lachen en plezier,
het is de laatste tijd een leuk sfeertje hier.

blijven

bloed en plaatjes,
het wordt mij hier toegediend,
met een gemak
al was het een papfles.

ook het krijgen van medicatie,
de verzorging door de wittejassen,
het vernieuwen van mijn plakker, ...
vreemd wat je allemaal gewoon kan worden.

maar gewoonte is niet hetzelfde als berusting,
ik zal blijven strijden,
blijven wachten,
blijven wennen,
alles om niet hier te blijven

tiktak

de klok zegt tiktak,
alweer een dag voorbij.

de ijskompanen juichen blij,
want overwinning is nabij.

de dokter zei:
we moeten wachten,
op jouw wit bloed.

en dus dat doen we,
iedereen wacht samen met mij.

tik, tak, tik, tak

expeditie

gisteren op expeditie geweest.
heb droomrugzak gepakt
en ben op zoek gegaan naar de koortsgrens.

en op het moment dat deze in zicht kwam,
werd ik tegengehouden door mijn sneeuwvrienden.

het was dus even spannend,
maar wetende waar mijn grenzen liggen,
heb ik besloten om er opnieuw zo ver mogelijk vandaan te blijven.

deze nacht opnieuw mijn skies gepakt
en de temperatuurberg afgedaald.
nu effe uitblazen,
pfff.