brief

geachte vrienden,

ik heb niet de gewoonte om jullie zo formeel aan te spreken,
maar ik heb het gevoel dat het nu wel op zijn plaats is.
ik heb namelijk een aantal belangrijke dingen te vertellen.

sinds mijn opname in het grand hospitel,
heb ik een gevoel van verbondenheid en betrokkenheid mogen ervaren,
die me doen beseffen dat ik geluk heb.

het is waar,
ze hebben me ginder danig op de proef gesteld
en iedereen op de afdeling kan steun en betrokkenheid meer dan ooit gebruiken
dit wil nog niet zeggen dat je deze via roomservice kan bestellen.

erger nog: je kan er bijna niet naar vragen.
het is zelfs geen kwestie van geven en nemen.
het is een onbenoembare vraag waarop het antwoord enkel kan zijn: dankuwel!

nog even een update.
vrijdag 6 juli heb ik een marathon aan onderzoeken moeten ondergaan
(echo abdomen, e.e.g., oogcontrole, foto's thorax en pols,
e.c.g., echo hart, beenmergpunctie en lumbale punctie)
titel van deze uitputtingsslag: stop-therapie-onderzoeken.
Love the word! (vooral de eerste lettergreep)

afgelopen donderdag werden de resultaten besproken
met mijn mama en papa.
de resultaten waren allen negatief,
en dat is dus positief nieuws!
(de medische wereld heeft de neiging
om altijd alles omgekeerd te zeggen)

en dit is dus het moment
dat ik jullie allen wil bedanken.
ridders, strijdmakkers,
wintertantes en diepvriesnonkels,
ijsneven en nichten,
noordpoolvrienden en kennissen,
en, niet te vergeten, friscogrootouders,
bedankt voor de ongelooflijke grote steun en betrokkenheid,
ik kan maar een fractie in woorden uitdrukken
wat dit voor heel ons gezinnetje betekend heeft!

ik hou jullie via deze weg nog steeds op de hoogte
van de laatste nieuwe uitslagen,
maar ik hoop jullie vaker dan in geschreven woord,
live in beeld en klank te mogen ontmoeten.

dikke kus
en groetjes ook van mijn mama, papa en sam

met de meeste hoogachting,

lore